Herinneringen

Deze blog onstond toen ik op bezoek bij mijn zusje was maar ik kon die niet plaatsen omdat internetconnectie in het appartement van m’n zus (eufemistisch gezegd) niet zo snel was. Dus, excuses daarvoor.

Regensburg is een mooie stad die in Duitse provincie Beiern ligt. Door Regensburg stromen er drie rivieren – Donau, Naab en Regen. In deze stad is REGEN iets gewoons, regen regen, altijd regen. Het historisch centrum (Altstad) is echt mooi. Het is niet typisch Duits, het heeft een Italiaanse sfeer. Elke dag wandelen we door het centrum en langs Donau. Mijn zus denk dat ik elke kathedraal, elke Scloss en elke kerk moet bezoeken. Okay, al die gebouwen zijn mooi en imposant maar toch zijn al die bezoeken een beetje vervelend en overbodig. Volgens mij kan je een stad leren kennen als je doet alles wat inwoners van die stad dagelijks doen. Daarom ga ik morgen met mijn zus naar haar Uni, daarom doe ik de afwas, ik rijd met de bus, ik sta vroeg op, ik doe de boodschap, ik zit in cafes waar mijn zus doorgaans zit... Mijn Duits was verschrikkelijk op de eerste en tweede dag. Ik kon niets zeggen behalve Ich verstehe nicht, ich verstehe nicht. Daarom begon ik elke dag kranten te lezen en naar televisie te kijken. Nu versta ik alles maar met het spreken gaat het nog steeds moeilijk. Eigenlijk schaam ik me omdat ik het Duits helemaal heb vergeten. Ik zeg altijd – op een dag zal ik het opnieuw spreken. Gisteren waren we bij mijn tante in Ashaffenburg. Die is een kleine stad naast Frankfurt am Main waar ik min of meer opgegroeid ben. In de jaren 90 dachten mijn ouders dat het beter voor hun kinderen is als ze niet in Belgrado zijn maar bij hun tante in Duitsland. Dat is wel begrijpelijk. Aschaffenburg doet me denken aan mijn kinderjaren, aan ‚heiße Kakao‘... Een klein meer in het centrum frist een levende herinnering in mijn geheugen op – op dat meer heeft mij een ZWAAN op mijn vinger gebeten. Toen vond ik dat heel erg. Na Aschaffenburg gingen we naar Würzburg waar ik voor zes maanden woonde. Door het verloop van tijd heb ik de namen van de straten vergeten maar nog steeds onthoud ik grote pleinen en massive bruggen. Die tijd in Würzburg zal ik nooit vergeten.

Nu ben ik thuis in Belgrado (waar lekker WARM is) en ik heb een paar oude foto´s gevonden. Familie Ilić van toen en nu, voilá!