Tick tock on the clock, but the party don't stop

De tijd vliegt, zegt Nietvanzelfsprekend iets wat vanzelfsprekend is.
Ik hou van kloken. Kloken zijn dingen die de tijd meten. Maar ze doen niet alleen dat. Kloken hebben invloed op ons bewustzijn van de tijd. Mensen zijn bewust van de tijd en dat wil zeggen dat we bewust van het verleden, het heden en de toekomst zijn. Maar zijn we er echt bewust van? We kunnen denken aan het verleden, leven in het heden en kijken naar de toekomst (simpel gezegd). Maar naar mijn mening dat is niet genoeg. We kunnen de tijd nooit voelen of op een of andere manier ervaren. Ja, we worden ouder, we zien dat ons lichaam met de tijd verandert wordt maar de tijd is niet iets ’aanraakbaars’. En dat vind ik magisch. En daarom vind ik de kloken en onze kleine horloges interessant. Ja, het is zeer interessant want ze proberen deze magie te meten. En ze doen dat niet slecht, hoor. Het tijdmechaniek werkt fantastisch. Vandaag de dag hebben we verschillende klokken – horloges, klokkentoren, zonnewijzers, radiografische klokken, Big Ben, digitaale klokken enz. Heel veel klokken die prima werken en hun tick-tack job elke dag doen. Oh, als meneer Big Bang hier zou zijn wat hij daarover zou zeggen! Dat vraag ik me af. Meten de mensen de tijd goed of slecht? Ik ben er zeker van dat de zus van de Tijd – de Ruimte – daarmee niet akkoord gaat. De Tijd en de Ruimte zijn tweelingen die door mensen vaak gescheiden worden.

Kom maar!

Lawaai, menigte, verschillende geuren, groenten en fruit, vriendelijke verkoopsters – de markt. Naar de markt gaan de mensen in Servië mestaal ’s zondags maar tijdens de week kan men ook heel veel mensen daar zien. De markt is een ontmoetingsplaats van doktors, advocaten, boeren, professoren, chauffeurs, secretaressen, managers en automonteurs – iedereen gaat naar de markt. In de jaren negentig kon men op de markt mannen, die vreemden valutas wisselden, ook zien maar vandaag de dag is de markt alleen een gewone markt vol met mensen die zijn gekomen om iets te kopen en een beetje af te dingen met de verkoopsters. Als je een echte ervaring uit Servië wilt, ga maar naar de markt! Daar gebeuren altijd gekke situaties en op de Servische markt is nooit vervelend. In Belgrado zijn er een paar heel beroemde markten, bijvoorbeeld: Kalenić pijaca, pijaca Zeleni venac, Zemun pijaca enz. Op de markt kan men bijna alles kopen! Groenten en de kaas voor de šopska salade (tomaat, komkommer en de feta kaas), kajmak (soort kaas die onvergelijkbaar met andere kazen is), een fles rakija (brandewijn die door Servische boeren gemaakt wordt), slanina (soort vlees die op beperkte manier voorbereid wordt) en paprika (het belangrijkste ingrediënt van ajvar). Het voordeel van de Servische markt is dat je alles kan proeven en met je vingers aanraken. Als je kaas of kajmak wil kopen, geeft je een oma een klein mes en een stukje kaas en zegt: „Kom maar, kom! Hier, mijn schatje! Mijn man maakt de beste kaas ter wereld, jonge kaas! Hij heeft hem gisteren gemaakt!“ Naast de groenten, fruit, kaas en vlees kan men op de markt veel lekkertjes kopen. Er zijn een paar kraampjes met verschillende snoepjes – veel chocolade en bonbons. Het grootste deel ervan wordt uit Hongarije of Duitsland ingevoerd. Als je naar Belgrado komt, moet je naar de markt gaan – dat is zeker een manier om leuke tijd door te brengen! De stemming op de Servische markt is onbeschrijfelijk!

Kinderen der zee

Jozef Israëls was een Nederlandse schilder die in de negentiende eeuw leefde. Hij was heel beroemd in die tijd. Zijn ouders waren Joden en zijn vader wilde dat zijn zoon een vakman was maar Jozef wilde schilderen maar dat was verboden. Jozef had enkele ruzies met zijn vader en eindelijk ging hij naar Amsterdam om kunst te studeren. Later ging hij naar Parijs, toen weer naar Amsterdam en op het einde naar Den Haag. Jozef woonde ook in Zandvoort, een vissersdorp. Daar kon hij pijnlijk en triest leven van vissers en hun familien zien. Jozef was geschokt door hun verdrietige lotten. Het werk van Israëls is heel ontroering en veelzeggend, hij schildert gevoels. Misschien hebben jullie voor hem al gehoord maar ik heb hem pas gisteren ontdekt. In Rijksmuseum heb ik twee dezelfde kopjes gekocht met een schilderij erop. Die kopjes kocht ik omdat ze heel mooi waren en niet omdat ik de naam van de schilderij of de naam van de schilder wist. Gisteren zat ik te niksen en mijn koffie te drinken. Ik keek naar mijn kopje en ik zag vier kinderen die op de strand naar een klein boot staan te kijken en op dat ogenblik beseffde ik dat ik niet weet hoe de schilder is en wat de naam van de schilderij is. Tuurlijk > :wikiwikiwiki: en ik ben tot weten gekomen dat de naam van de schilder Jozef Israëls is en de naam van de schilderij is Kinderen der zee. Later, toen ik afwasste, ontdekte ik nog iets interessants – de naam van de kunstenaar en de naam van het schilderij stonden al die tijd onder het kopje! Nu schrijf ik mijn blog over de Kinderen der zee en ik drink warme koffie uit mijn mooi blauw kopje.